کرونا اقشار فقیر و به حاشیه رفته جامعه را بیشتر تهدید میکند. مطالعات پیشین به خوبی نشان دادهاند که بیماریهای اپیدمیک احتمال بیشتری دارد که افراد فقیر و حاشیهنشینان را-به نسبت دیگر طبقات اجتماعی- گرفتار سازند. دلایل مختلفی برای این امر وجود دارد:
۱. تراکم جمعیتی بیشتر در مناطق فقیرنشین
۲. تعاملات اجتماعی روزانه بیشتر
۳. اظهار و ابراز صمیمیت بیشتر در تعاملات روزانه (گرم بودن روابط)
۴. اشتغال در حرفهها و مشاغلی که تعامل و تماس بیشتری با عموم جامعه را ایجاد میکنند: دستفروشی، رانندگی، بازار
۵. بهرهگیری بیشتر از خدمات و سرویسهای عمومی: مراکز بیمارستانی دولتی، اتوبوس، مترو، مراکز بهداشت دولتی
۶. اهتمام کمتر به خطرات ناشی از بیماری های اپیدمیک به دلیل تمرکز بر نیازهای معیشتی و حیاتی
۷. تعلل در رفتن به پزشک برای معالجه به دلیل هزینههای احتمالی
۸. نداشتن امکان استراحت و ماندن در خانه به دلیل نوع شغل و ریسک بیکار شدن در صورت غیبت طولانی مدت
۹. عدم دسترسی لازم به اطلاعات صحیح و متقن درباره بیماریهای اپیدمیک به دلیل عدم دسترسی به شبکههای اجتماعی، نداشتن تلفن هوشمند یا نداشتن وقت یا مهارت در گشت و گذار در این شبکهها
۱۰. رنج بردن بیشتر از بیماریهای زمینهای مانند دیابت، فشار خون و یا بیماریهای قلبی و عروقی که خطر ابتلا و مرگ و میر را افزایش میدهد.
۱۱. سیستم ایمنی ضعیفتر به دلیل نوع تغذیه و سبک زندگی پر استرس
به این لیست میتوان موارد دیگری را نیز افزود. اما در نظر گرفتن همین فاکتورها میتواند ضرورت توجه ویژه و جدیتر به اقشار فقیر و محروم جامعه را نشان دهد. کارهای سادهای که شاید موثر باشند:
همچنین به نظر میرسد که در دراز مدت چرخه بیماری بیشترین اثر منفی را بر اقشار ضعیف و فقیر جامعه تحمیل میکند. هر گونه توقف یا کاهش چرخه اقتصادی -آنهم در شرایط کنونی- اولین اثر خود را بر اقشار فقیر میگذارد و ضروت دارد که به بستههای حمایتی برای اقشار فقیر جامعه نیز اندیشیده شود.
منبع: وب سایت میدان / 5 اسفند 98