دکتر علی نوری (کاندیدای عضویت در هیأت مدیره انجمن جامعه شناسی ایران- دوره یازدهم)

به نام خداوند جان و خرد

انجمن جامعه شناسی ایران، در بین انجمن‌های علمی ایران، به عنوان یک انجمن موفق شناخته می شود. دلیل این ادعا، معرفی آن به عنوان انجمن علمی برتر کشور، در سال های متوالی است. بالندگی و تأثیرگذاری انجمن جامعه شناسی ایران در حوزه علوم اجتماعی کشور؛ مرهون تلاش های اساتید، پژوهشگران و دانشجویان این رشته در حدود سه دهه عمر انجمن است. آنها که آشنایی مختصری با این انجمن دارند، یقیناً از تلاش های ارزشمند بزرگانی همچون استاد بزرگوارم مرحوم دکتر توسلی عزیز برای بنیانگذاری، زنده یاد دکتر عبداللهی جهت ایجاد ساختارها و بسترهای فعالیت، استاد عزیزم زنده یاد دکتر قانعی راد که این روزها در سوگ سالگرد فقدان ایشان هستیم، به دلیل رشد و پویایی و گسترش چشمگیر کمی و کیفی انجمن و بزرگوارانی نظیر جناب آقای دکتر سراج زاده و جناب آقای دکتر معیدفر به دلیل اخلاق مداری، عملکرد دموکراتیک و منش علمی، آگاه هستند. با وجود این موفقیت‌ها و کارنامه درخشان انجمن جامعه شناسی ایران، شرایط کنونی نیازمند اقدامات و رویکردهای متناسب با امکانات و زمان کنونی است. ساختار گسترده و اقبال دانشگاهیان و اصحاب علوم اجتماعی به این انجمن هم فرصت است و هم تهدید. باید توجه داشت؛ ممکن است انجام همان عملکردها و اقداماتی که در گذشته سبب رشد و پیشرفت انجمن شده است، در شرایط امروزی سبب ضعف و پسرفت شود. لذا به نظر می‌رسد اکنون که این انجمن، به مرجع علمی معتبر برای علوم اجتماعی در ایران تبدیل شده است، باید خود را برای انجام اقدامات متناسب با زمینه و زمانه جامعه ایران، مهیاتر کند. در این راستا؛ لازم است ارتباط بیشتری با انجمن های علمی و دانشگاههای خارج از کشور برقرار کند.

در سه دهه اخیر، تحولات گسترده ای در دانش جامعه شناسی اتفاق افتاده است که دانشگاه‌ها و جامعه علمی داخل کشور، تقریباً از آن بی اطلاع هستند و متعاقب آن، از این ابزار مهم برای حل مسایل جامعه بی بهره اند. مسأله مهم دیگر، عدم حضور جامعه شناسی در میان مردم است. جامعه شناسی باید مردمی شود؛ یعنی مردم و نهادهای مختلف دولتی و غیردولتی به این باور برسند که برای حل مسایل اجتماعی، باید سراغ جامعه شناس و متخصص حوزه علوم اجتماعی بروند، همان گونه که جهت بیماری‌ها و مسایل جسمی خود بی تردید به پزشک مراجعه می کنند. این امر زمانی عملی خواهد شد که تلاش کافی و فداکارانه از سوی اصحاب علوم اجتماعی، به ویزه انجمن جامعه شناسی ایران به عنوان مرجع این علم در ایران انجام می پذیرد. شادروان دکتر قانعی راد به مطلبی در این زمینه اشاره داشتند که من بارها در مناسبت های مختلف به آن استناد کرده ام؛ ایشان می گفتند: من برای نوشته‌ها و گفته هایم در فضای عمومی مانند مجلات، روزنامه ها و سخنرانی های عمومی، بیش از انتشار مقاله در یک مجله علمی- پژوهشی اهمیت قایل هستم.

در پایان، لازم می دانم به دو ویژگی که به نظر اینجانب از مهم ترین ویژگی‌های هر نهاد است اشاره کنم: ویژگی اول؛ ساختار و عملکرد دموکراتیک مسؤلان و اعضا نهاد است و ویژگی دوم؛ فراگیری است. هر اندازه یک نهاد بتواند افراد و گروه‌های بیشتری را شامل شود، قدرت، نفوذ و سرمایه اجتماعی آن نهاد افزایش می یابد.

اینجانب طی سیزده سال اخیر، ضمن همکاری مستمری که با انجمن جامعه شناسی ایران داشته ام و به عنوان دبیر کمیته گروه‌های علمی، دبیر گروه مسایل و آسیب های اجتماعی، عضویت و حضور در شورای مدیریت گروه‌های علمی مختلف فعالیت کرده ام، از نزدیک شاهد بوده ام که انجمن جامعه شناسی ایران، با تلاش و همت همه اعضای آن، تاکنون از این دو ویژگی برخوردار بوده است. امید است رشد و رونق این تلاش و حرکت علمی، در آینده منشا خدمات بیش تری به جامعه ایران و محیط علمی گردد.

                                                         با سپاس

                                                  دهم خردادماه 1401خورشیدی