زنده یاد استاد دکتر غلامحسین صدیقی (۱۳۷۰--۱۲۸۴) فرموده اند: «در دانشگاه، استاد می آوریم؛ معلم نیست. معلم می آوریم؛ استاد نیست». به عبارت دیگر استاد بحرالعلوم است، اما از فقدان مهارت‌های ارتباطی- هر موقعیت یادگیری یک موقعیت ارتباطی است- در رنج است و برعکس با مهارت‌های معلمی آشناست، اما از آگاهی‌های علمی راهگشایی  برخوردار نیست.

یک نمونه از استادی که حقاً و حقیقتاً معلم مبرزی بودند روان‌شاد دکتر غلامعباس توسلی بودند. چرا که به خوبی پی برده بودند کلاس را چگونه شروع کنند، چگونه ادامه دهند و چگونه علم را با پرسش گری به اتفاق مخاطبان بسازند تا سلامت روان معلم و مخاطب به خوبی تامین گردد. به عبارت دیگر، چه نیکوست که بفهمیم علم ساختنی است و نه انتقال دادنی و سزاوار است معلم در کلاس ادامۀ تحصیل دهد و نه ادامۀ تدریس- چرا که یادگیری، حیات انسانی است و علم را آجر آجر به کمک مخاطبان بسازد. می توان کلاس را به مثابه جامعه ای تلقی کرد که در آن رستگاری فرد بدون رستگاری جامعه امکان پذیر نیست و اگر باشد، پایدار نیست. گفتنی است روان‌شاد استاد توسلی علاوه بر انجمن جامعه شناسی ایران در انجمن های دیگر از جمله «انجمن جامعه شناسی آموزش و پرورش ایران» فعالیت بسزایی داشته اند.

درگذشت استاد سفرکرده را به خانوادۀ بافضیلت و دانشور آن انسان بزرگ و شریف- که به قول جبران خلیل جبران، «شخصی که بزرگ و شریف است، همواره از ساز وجودش آهنگی دلپذیر شنیده می شود» و نیز دوستان و دانشجویان ایشان تسلیت عرض می کنم.

بجاست از همراهی های فرزند نمونه استاد؛ دکتر افسانه  توسلی یاد و تحسین کنیم و از خداوند  برای ایشان صبوری  مسألت کنیم.

 

                             26 مهر99