مهدی اصل زعیم
ضربه های تازیانه تحجر و تاریک اندیشی بر تن زنی ایرانی ، دلها را سوزاند و جان‌ها را پریشان کرد.
علیرغم وجود خشونت های پیدا و پنهان علیه زنان در درازنای تاریخ ایران ، وجدان عمومی جامعه ایرانی هیچگاه از آزردن زنان و دختران خویش نه شادمان بوده و نه رضایتمند و نه خشونت موجب فخر خشونت گران بوده است، مگر در شکل مرضی و بیمارگونه آن.
پژواک تازیانه های فرود آمده بر تن یک زن جوان ایرانی در جمع دانایان و دلسوزان این ملک و ملت چیزی نبود جز انزجار آشکار و نهان از کارگزاران قساوت و کج اندیشانی که علاقه وافری دارند تا صدر و ذیل جامعه متکثر و رنگارنگ ایرانی را متحدالشکل گردانند.
اما روی دیگر این زشتی ، زیبایی پیروزی یک زن به عنوان سوژه آزاد و باورمند بود بر تمام نظام اندیشگی تحجر و بی مایگی ، چرا که خشونت آنگاه آغاز می گردد که کارگزار خشونت در مقام گفتگو و استدلال و برهان و عاطفه و احساس به بن بست معنایی گرفتار می گردد و کلام و واژگان نمی توانند حتی احساس و هیجانات منفی او را بازنمایی نمایند و برای رهایی از این بن بست، تن قربانی را هدف قرار می دهد تا شاید راهی گشاید رو به پیروزی و غلبه.
خشونت یعنی اعتراف آشکار کارگزار آن در برابر طرف مقابل خویش و آوار کردن تمام وجود خود بر سر قربانی تا او را دچار خفگی و تسلیم کند.
نظام معنایی حریف این زن ایرانی چه بیهوده و بی حاصل فرو ریخت  و مصداق " عرض خود می بری و زحمت ما می داری" شد.
این زن جوان ایرانی مصداق بارز انسانِ پیروزِ رها شده از مذبح خشونت گردید و خشونت گر رسواتر شد و بی مایگی او عیان تر و این وجه زیبای این رویداد است.
یادمان باشد که حتی در همین سده اخیر چگونه زنان، قربانی خشونت کلامی و فیزیکی نظام نادانی و بی مایگی حاکم به نام سنت، جنسیت، مذهب، مرد سالاری و  ... قرار می گرفتند و در سکوت زندگی را سر می کردند تا از انگ جامعه ساخته در امان بمانند و ادامه حیاتشان مقدور گردد، اما امروز تن یک زن ایرانی کلیت نظام یکسان سازی ایدئولوژیک را به چالش می کشد و تنانگی چه دقیق و درست به مدد آرمان گرایی جامعه امروزین ایران می آید.
به روایت خویش، او در زیر ضربه های تازیانه خوب دوام آورده و خم به ابرو نیاورده است و این صحنه ، صحنه تماشایی بروز روح زیبای آرمان گرایی و سوژگی زن ایرانی در مقام یک انسان است که نمی توان به آن بی اعتنا بود.
زشتی تازیانه هرچه بیشتر، زیبایی روح و اراده سوژگی انسان ارجمندتر و زیباتر.
مگر نه این است که "تعرف الاشیاء به اضدادها". زیبایی آنگاه با شکوه تر عیان می شود که زشتی به نهایت برسد و حیف است زیبایی مقام نوین سوژگی یک زن جوان ایرانی را ندید و آن را ستایش نکرد. زشتی تازیانه و زیبایی اراده آزاد انسانی در یک قاب قابل مقایسه و تامل است. امید است تا زیبایی ها را پاس بداریم و از زشتی ها و کراهت های نادانی پرهیز کنیم.

• < قبلی
• بعدی >